Jan Van Ussel
Het Trauma: verloren tussen twee werelden
In 5 opeenvolgende weken schetst Yasemin in in haar tekeningen welke impact een traumatische gebeurtenis kan hebben in het leven van het jonge kind
Het onderwerp van deze tekening gaat over de tegenstelling zich veilig omhuld voelen versus op zichzelf geworpen zijn. Het beeld laat vermoeden dat er in de jeugd iets traumatisch gebeurd is dat aan de basis ligt van Yasemins problemen.
Het gebrek aan veiligheid waar deze tekening over gaat blijkt een cruciaal element te zijn bij het ontstaan van een trauma
De thematiek van de vorige tekening verwijzen naar twee totaal verschillende belevingswerelden. Yasemin krijgt zicht op twee verschillende kindjes: het kindje van voor de traumatische ervaring dat zich veilig voelt en gelukkig is en het kindje na de traumatische ervaring dat op zichzelf geworpen is, verbijsterd door wat het meegemaakt heeft.
In de tussenliggende week had Yasemin een droom die een oude herinnering uit haar kleutertijd opriep.
Op school was ze door een vreemde man sexueel lastig gevallen .
Door de traumatische ervaring is ook de verhouding ten aanzien van de wereld veranderd. Van nu af zijn er twee werelden.De vertrouwvolle wereld van voor het trauma die een illusie blijkt te zijn en een wereld die de realiteit is maar te verschrikkelijk om mee om te gaan.
Uit de bespreking werd duidelijk dat er geen weg tussenin te vinden is.
De wereld van het verlangen en de wereld van het de harde realiteit zijn niet van elkaar scheiden.
Een nieuwe levenshouding
Wanneer het duidelijk wordt dat je niet kan ontkomen aan de confrontatie tussen de twee werelden kan er een totaal nieuwe houding ontstaan ten aanzien van het leven en de eigen geschiedenis.
Je zal moeten leren omgaan met deze dubbele realiteit.
Wat je meemaakt is niet de waarheid, het lot dat je moet dragen, maar bestaat uit omstandigheden die je moet onder ogen zien en waar je moet leren mee omgaan.
De betekenis van de tekeningen van deze drie weken wordt duidelijker als we ze in omgekeerde volgorde bespreken
Yasemin is geen kind meer. Als volwassene kan ze met een andere blik naar de gebeurtenis kijken en beseft ze dat de persoon die haar sexueel lastig gevallen heeft gewoon niet in staat was om op een passende manier met het jonge meisje om te gaan. Wat er gebeurd is zegt niet hoe het leven in elkaar zit, het betekent enkel dat niet iedereen in staat is op een zorgvuldige manier met het leven om te gaan
Als wat er gebeurd is niets over het leven zelf zegt betekent dit dat het niet de waarheid is waar je je moet aan houden, niet het lot dat je moet dragen. Het is gewoon iets heel jammer en verdrietig.
Aangezien het niet het lot is dat je moet dragen kan de spanning zich eindelijk ontladen.
Maar hoe moet je dan wel omgaan met die twee werelden?
Je moet je beschermen (regen/zonnescherm) tegen de neiging één van de twee werelden (zon/ regen) te absoluteren.
Pas als de twee werelden de dialoog met elkaar aangaan krijgt het leven kleur (regenboog)
Dan kunnen beide werelden tot hun recht komen.
Hemel.
Aarde.
Van het trauma dat de toegang tot de vrije levensruimte versperd heeft blijft enkel nog een schaduw hangen.
Het leven in vrijheid krijgt een nieuwe dynamiek.
Elke week zijn er twee sessies ceatieve therapie: donderdag 1u50min, vrijdag 50min
Het Trauma: verloren tussen twee werelden
In 5 opeenvolgende weken schetst Yasemin in in haar tekeningen welke impact een traumatische gebeurtenis kan hebben in het leven vanhet jonge kind
Deze tekening laat vermoeden dat Yasmines problemen hun ontstaan vinden in een traumatische ervaring. Een ervaring waardoor ze op zichzelf geworpen werd in een bedreigende wereld en zo haar onbevangenheid verloor.
De twee bloemetjes van de vorige tekening verwijzen naar twee twee totaal verschillende belevingswerelden. Yasemin krijgt zicht op twee verschillende kindjes: het kindje van voor de traumatische ervaring dat zich veilig voelt en gelukkig is en het kindje na de traumatische ervaring dat op zichzelf geworpen is, verbijsterd door wat het meegemaakt heeft.
In de tussenliggende week had Yasemin een droom die een oude herinnering uit haar kleutertijd opriep.
Op school was ze door een vreemde man sexueel lastig gevallen .
Door de traumatische ervaring is ook de verhouding ten aanzien van de wereld veranderd. Van nu af zijn er twee werelden.De vertrouwvolle wereld van voor het trauma die een illusie blijkt te zijn en een wereld die de realiteit is maar te verschrikkelijk om mee om te gaan.
Omdat geen van beide alternatieven mogelijk zijn wordt voor een weg tussenin gekozen.
Men komt in een soort spagaat terecht: met één been in elke wereld.
hangt men geparalyseerd in een soort niemandsland tussen beide werelden..
Analyse van het proces
Y: Ik had toen gezegd: Het klein plantje is van waar ik kom en dit moet ik worden.
En gij had me toen gezegd er is iets gebeurd in uw verleden, als kind of als puber waar ge vast zijt geraakt. Toen wist ik nog niet wat dat was.
Bij het bespreken van deze tekening was het vooral opgevallen dat het kleine bloemetje linksonder zo verloren in een hoekje stond, niet meer omhuld door het grote hart.
Yasemin vertelde dat het kleine bloemetje een uitdrukking was van waar ze vandaan kwam en het door het hart omhulde bloemetje hoe het eigenlijk zou moeten worden.
Het kleine kind is de veiligheid van het grote omhullende hart verloren en is bloot komen te staan in de wereld.
Eigenlijk zou je verwachten dat het zich goed voelen de normale toestand is maar blijkbaar is dat goede gevoel in het leven van Yasemin ergens omgeslagen in een gevoel van verlorenheid.
Dit roept de vraag op of Yasemin, als kind of als puber met iets geconfronteerd is geworden waardoor dat veilige gevoel, symbolisch weertgegeven is door het grote hart, verloren is geraakt.
Dit thema duikt telkens weer op in tekeningen binnen de creatieve therapie.
Het kleine kind heeft wel eigen vitaliteit maar nog geen stevigheid, kracht, die ontwikkelt het kind pas in de puberteit. Voor die tijd is het kind afhankelijk van de volwassenen rond hem om zijn/haar vitaliteit een plaats te kunnen geven in de wereld. De volwassene leent zijn kracht aan het kind tot het kind in de puberteit zelf kracht ontwikkelt. Dan kan de ouder zich voorzichtig stap voor stap terugtrekken.
Als het kind op zichzelf geworpen wordt zal het geconfronteerd worden met het onvermogen zelf kracht te kunnen ontwikkelen .
1
2
3
1 Verwijzing naar de oorsprong van de moeilijkheden
Het Trauma
Verwijzing naar de oorsprong van de moeilijkheden.
Zicht op twee kindjes
Zicht op twee werelden.
Verloren tussen twee werelden.
Het probleem is dat het kind nog geen stevigheid heeft.
Die stevigheid ontwikkelt het kind pas in de puberteit.
Het zelfbeeld van het kind is gekoppeld aan dat gevoel van vitaliteit
Ook wij volwassenen ervaren het kind zo.
We voelen dat het kind nog een vorm van oorspronkelijkheid heeft.
Wat het wereldbeeld betreft gaat het kind er van uit dat de wereld buiten
van dezelfde orde is als de wereld binnen. Vandaar de onbevangenheid van het kleine kind.
Elk kind verwacht het paradijs.
En wat nog erger is.
Omdat het kind er van uitgaat dat de wereld buiten van de zelfde orde is als de wereld binnen gaat het kind wat het in de wereld meemaakt zien als de waarheid waar het zijn leven moet op afstemmen. Hoe erg die waarheid ook is.
Wat het kind meemaakt wordt zijn of haar lot.
Om met het leven om te gaan zijn twee kwaliteiten noodzakelijk
1 Vitaliteit, levendigheid, oorspronkelijkheid.
Het is het deel van je wezen dat verbonden is met een innerlijke lichtwereld.
Dit is je eigenlijke diepste zelf.
2 Stevigheid of body
Het deel van je wezen dat de volwassen kwaliteiten heeft om met deze aardse materiële wereld om te gaan. Verder in het proces benoemt Yasemin drie kwaliteiten die deel uitmaken van die stevigheid:
Autoriteit Onderscheidingsvermogen Vuur
Deze beide levenselementen, vitaliteit en body, moeten met elkaar verbonden zijn om stevig in het leven te staan.
Omdat wij als volwassenen zien dat het kind noch niet de stevigheid heeft om met de wereld om te gaan zullen wij het kind omringen met onze eigen stevigheid, ,
Het kind mist het inzicht van de volwassene.
Wij volwassenen weten dat wat er in de wereld buiten gebeurt niet altijd in overeenstemming is met wat je van het leven kan verwachten. De wereld buiten is niet het leven zelf maar dat wat er van gemaakt wordt .
Het kind mist nog de stevigheid van de volwassene.
We gaan ons tussen de wereld en het kind plaatsen. Zo kunnen we er voor zorgen dat het kind niet gekwetst wordt en zijn onbevangenheid kan bewaren..
Een trauma ontstaat pas als die zorg en bescherming falen en het kleine kind op zichzelf geworpen wordt.
Het gevolg is drieledig
Verbijstering
Onvermogen
Zich verloren voelen tussen twee werelden.
Y: Dit heb ik zomaar getekend, waarschijnlijk omdat ik me goed voelde.
TH: Figuren met vierdeling komen als mensen naar zichzelf gaan voelen. Dan gaat het over het zelf, dat ge naar uzelf kijkt.
Y: Waarschijnlijk wel want daarna komt mijn oog.
Y: Dat was mijn confrontatie.
Waarschijnlijk was ik met mezelf bezig geweest vorige tekening en dat was precies alsof ge droomt over dingen en ge kunt niet meer slapen. Dat ge van die ogen hebt: ik kan het niet meer aanzien.
Zo voelde het aan.
2 Zicht op twee kindjes
De vorige tekening heeft oude herinneringen opgeroepen. De twee bloemetjes verwijzen naar twee twee totaal verschillende belevingswerelden. Yasemin krijgt zicht op twee verschillende kindjes: een kindje dat zich veilig voelt en gelukkig is en een kindje dat op zichzelf geworpen is en verbijsterd is door wat het meegemaakt heeft.
In de tussenliggende week had Yasemin een droom die
een oude herinnering vanuit haar kleutertijd opriep.
Op school was ze sexueel lastig gevallen door een vreemde man.
3 Zicht op twee werelden
Er ontstaat niet alleen zicht op twee verschillende belevingen van zichzelf.
Er komt ook zicht op twee verschillende belevingen van de wereld.
Een wereld van onbevangenheid tegenover een wereld van onvermogen.
Y: Dit gaat over de psychologische groepsgesprekken .
Dat zijn de ogen van de psychotherapeute. Ik had het daar heel moeilijk mee in het begin. Ge had een vraag als ge daar binnenkwam en ge kwam met honderden vragen terug.
Die weg naar het licht toe, naar het zonnetje toe, was volledig verstopt geraakt op den duur.
Y: Dit gaat over de psychologische groepsgesprekken .
Dat zijn de ogen van de psychotherapeute. Ik had het daar heel moeilijk mee in het begin. Ge had een vraag als ge daar binnenkwam en ge kwam met honderden vragen terug.
Die weg naar het licht toe, naar het zonnetje toe, was volledig verstopt geraakt op den duur.
4 Verloren tussen twee werelden
Het kind komt voor een onmogelijke keuze te staan: Het kind probeert een weg tussenin te zoeken en komt verloren tussen de twee werelden te hangen.
Bedenkingen bij de tekening
Dit is een thema dat in de therapie zeer dikwijls op papier verschijnt.
Je hebt enerzijds de wereld van het verlangen
In deze wereld kan je niet zijn omdat het niet reëel is.
Daar tegenover staat de wereld van de harde raliteit.
In deze wereld wil je niet zijn want dan verliest het leven zijn zin.
Omdat geen van beide alternatieven mogelijk zijn wordt voor een weg tussenin gekozen.
Men bevindt zich in een soort spagaat, met één been in elke wereld.
Geparaliseerd hangt men in een soort niemandsland.
In de nabespreking van deze tekeningen werdt duidelijk hoe idioot die oplossing eigenlijk was.
Er bestaat geen derde weg .
Er is geen doorgang tussen de twee werelden.
Het enige reële houding is die paradoxale thematiek niet te ontwijken maar ze aan te gaan.
Th: Wat ik toen heel knap vond was dat ge
het gevoel had dat ge daar een weg tussenin moest vinden.
Y: Ik dacht toen echt het dat ging helpen.
Th: Ge kunt die realiteit niet loslaten want die is er. Als ge ze loslaat staat ge niet meer in het leven en ge kunt het verlangen niet loslaten want anders is uw leven zinloos
Y: Ge kunt dat vergelijken met een auto rijdt en op een t-splitsing komt. Dat ge naar links of naar rechts kunt en niet meer recht door. Naar links zou ideaal zijn maar zo’n wereld bestaat niet en naar rechts wil je niet want dat is te erg.
Y: : Ik zag de realiteit als waarheid.
Dat waren mijn hersenen die zo zwaar waren (onder op de weegschaal). Ik voelde me heel vermoeid (zzzzz), dat kan ik me nog goed herinneren.
Y: Dat ik zo’n leven wou zonder al die slechte dingen
Y: Dit was weer ik wou het midden er tussenin.
Of ik bruiste van energie en wou ik het leven of ik zag het licht
En langs de andere kant, als het niet goed ging dan was ik op mijn dood aan het wachten. Het mocht even wanneer stoppen. Daarom had ik een kerkhof getekend.
Analyse van het proces
Het Trauma
Verwijzing naar de oorsprong van de moeilijkheden.
Zicht op twee kindjes
Zicht op twee werelden.
Verloren tussen twee werelden.
Het probleem is dat het kind nog geen stevigheid heeft.
Die stevigheid ontwikkelt het kind pas in de puberteit.
Het zelfbeeld van het kind is gekoppeld aan dat gevoel van vitaliteit
Ook wij volwassenen ervaren het kind zo.
We voelen dat het kind nog een vorm van oorspronkelijkheid heeft.
Wat het wereldbeeld betreft gaat het kind er van uit dat de wereld buiten
van dezelfde orde is als de wereld binnen. Vandaar de onbevangenheid van het kleine kind.
Elk kind verwacht het paradijs.
En wat nog erger is.
Omdat het kind er van uitgaat dat de wereld buiten van de zelfde orde is als de wereld binnen gaat het kind wat het in de wereld meemaakt zien als de waarheid waar het zijn leven moet op afstemmen. Hoe erg die waarheid ook is.
Wat het kind meemaakt wordt zijn of haar lot.
Het proces gaat in essentie over het verbinden van twee wezensdelen van de mens.
1 Vitaliteit, levendigheid, oorspronkelijkheid.
Het is het deel van je wezen dat verbonden is met een innerlijke lichtwereld.
Dit is je eigenlijke diepste zelf.
2 Stevigheid of body
Het deel van je wezen dat de volwassen kwaliteiten heeft om met deze aardse materiële wereld om te gaan. Verder in het proces benoemt Yasemin drie kwaliteiten die deel uitmaken van die stevigheid:
Autoriteit Onderscheidingsvermogen Vuur
De beide wezensdelen van de mens, vitaliteit en body, moeten met elkaar verbonden zijn om stevig in het leven te staan.
Omdat wij als volwassenen zien dat het kind noch niet de stevigheid heeft om met de wereld om te gaan zullen wij het kind omringen met onze eigen stevigheid, ,
Het kind mist het inzicht van de volwassene.
Wij volwassenen weten dat wat er in de wereld buiten gebeurt niet altijd in overeenstemming is met wat je van het leven kan verwachten. De wereld buiten is niet het leven zelf maar dat wat er van gemaakt wordt .
Het kind mist nog de kracht van de volwassene.
We gaan ons tussen de wereld en het kind plaatsen. Zo kunnen we er voor zorgen dat het kind niet gekwetst wordt en zijn onbevangenheid kan bewaren..
Een trauma ontstaat pas als die zorg en bescherming falen en het kleine kind op zichzelf geworpen wordt.
Het gevolg is drieledig
Verbijstering
Onvermogen
Zich verloren voelen tussen twee werelden.
